Łupież pstry jest to schorzenie dermatologiczne, u którego podłoża leży zakażenie powierzchownych warstw skóry (naskórka) wywołane przez drożdżopodobny grzyb z gatunku Pityrosporum ovale. Schorzenie to charakteryzuje się występowaniem na skórze różnej wielkości plam, zwykle o brązowawym zabarwieniu, złuszczaniem naskórka oraz towarzyszącym temu świądem. Zmiany chorobowe wyraźnie odgraniczają się od pozostałej skóry, mają tendencję do zlewania się ze sobą, przez co zajmują one nieraz bardzo duże powierzchnie ciała. Wystąpieniu choroby sprzyjają wszystkie stany związane ze zwiększonym wydzielaniem potu (tak zwane stany nadpotliwości) oraz łojotok, czyli nadmierna produkcja łoju przez nasz organizm. Ta jednostka chorobowa występuje zwykle u osób dorosłych, bardzo rzadko dotyczy dzieci. Podobnie jak wszystkie inne schorzenia skóry, jest to dolegliwość niezwykle przykra i wstydliwa dla pacjenta, gdyż wpływa ona niekorzystnie na nasz wygląd, który w dzisiejszych czasach stanowi wizytówkę w kontaktach interpersonalnych.
Łupież pstry – objawy schorzenia
Typowa triada objawów to: przebarwienia na skórze, łuszczenie naskórka i świąd.
Zmiany chorobowe, które są charakterystyczne dla obrazu klinicznego łupieżu pstrego lokalizują się najczęściej na skórze tułowia, szyi oraz na owłosionej skórze głowy. Najbardziej nasilone są one zwykle na plecach, głównie w okolicy międzyłopatkowej i na karku oraz na przedniej ścianie klatki piersiowej, zwłaszcza w jej centralnej części – w rejonie mostka. Łupież pstry manifestuje się jako różnej wielkości (najczęściej 3 – 4 mm) rozsiane plamy o nieregularnym kształcie, które są ostro odgraniczone od skóry zdrowej. Plamy te są zwykle koloru beżowego, jasnobrązowego lub żółto – brązowego. Pod wpływem promieni słonecznych i ciepła, zwłaszcza w okresie letnim, ulegają odbarwieniu, przybierając bardzo jasny, niemalże biały, kolor i stając się tym samym znacznie bardziej widocznymi, zwłaszcza na tle opalonej zdrowej skóry. Dodatkowe objawy łupieżu pstrego to drobnopłatowe złuszczanie się naskórka w okolicy zmienionej chorobowo oraz – bardzo uciążliwy – towarzyszący zmianom chorobowym świąd skóry, niekiedy bardzo nasilony, zmuszający chorego do ciągłego drapania, co z kolei sprzyja powstawaniu uszkodzeń naskórka i – w efekcie wtórnym – nadkażeniom. Skóra dotknięta łupieżem pstrym jest szorstka i nieprzyjemna w dotyku. Po ustąpieniu choroby na skórze pozostają trwałe ślady pod postacią nieestetycznych przebarwień.
Łupież pstry – przyczyny i rozpoznanie choroby
Łupież pstry jest chorobą wywoływaną przez grzyby, w związku z czym podstawowym badaniem pozwalającym na postawienie rozpoznania tej jednostki chorobowej jest badanie mikologiczne. Metodą, która pozwala na potwierdzenie postawionej diagnozy jest również oglądanie zmienionej przez proces chorobowy skóry w lampie Wooda. W badaniu tym skóra zakażona przez drożdże z gatunku Pityrosporum ovale charakteryzuje się fluorescencją barwy ceglastej. W rozpoznaniu pomocny jest także charakterystyczny obraz kliniczny.
Leczenie i leki na łupież pstry
Leczenie łupieżu pstrego powinno być prowadzone przez doświadczonego lekarza specjalistę z zakresu dermatologii. Ze względu na fakt, iż przyczyną choroby jest zakażenie o charakterze grzybicznym, lekami z wyboru są preparaty o działaniu przeciwgrzybiczym. Na zmiany zlokalizowane w obrębie skóry pleców, klatki piersiowej czy tez szyi, aplikuje się leki do stosowania zewnętrznego, miejscowego, pod postacią maści zawierających ketokonazol i klotrimazol. Na zmiany zlokalizowane w obrębie owłosionej skóry głowy zalecane jest używanie szamponów z ketokonazolem. Niekiedy zdarza się, że leczenie miejscowe jest niewystarczająco skuteczne, wtedy możliwe i konieczne jest wdrożenie leczenia ogólnego (doustne przyjmowanie leków zawierających ketokonazol, flukonazol lub itrakonazol). Leczenie takie prowadzi się zwykle przez 7 – 10 dni. Łupież pstry jest schorzeniem, które cechuje skłonność do nawrotów. Aby im zapobiegać, zaleca się stosowanie mydeł i szamponów zawierających kwas salicylowy.
Łupież pstry – profilaktyka
Do zakażenia drożdżakiem Pityrosporum ovale, który jest czynnikiem etiologicznym łupieżu pstrego, dochodzi w wyniku bezpośredniego kontaktu z osoba chorą, a dokładniej mówiąc kontaktu z zakażonymi grzybem komórkami naskórka tej osoby. Może do tego dojść w wyniku używania tych samych ubrań albo ręczników. Sprzyja temu również nieprzestrzeganie zasad higieny osobistej. Z tego względu najlepszą profilaktyką łupieżu pstrego jest zaostrzenie zasad higieny osobistej. Do zarażenia Pityrosporum ovale w zdecydowanej większości przypadków dochodzi podczas wizyty w gabinecie kosmetycznym lub solarium. Dotyczy to tych gabinetów, w których nie utrzymuje się wystarczającego poziomu czystości, a przybory kosmetyczne czy też łóżka używane przez wiele osób nie są dezynfekowane. W takich sytuacjach istnieje ryzyko, że na przykład z łóżka w solarium korzystała przed nami osoba z łupieżem pstrym i znajdują się na nim zarażone grzybem komórki naskórka. Do zakażenia może dojść również na basenach i innych publicznych kąpieliskach, a także w saunach.
Więcej o łupieżu przeczytasz na http://wylecz.to/pl/choroby/dermatologia/grzybica-paznokci-1404289290.html
