Pary, które borykają się z problemem bezpłodności, mają do wyboru kilka sposobów, żeby zostać rodzicami. Jednym z nich jest adopcja prenatalna, którą zajmują się kliniki leczenia niepłodności. Jak to wygląda?
Pierwszym etapem adopcji prenatalnej jest kwalifikacja dawczyń i biorczyń. Przyszłe mamy mogą wybrać dawczynię, kierując się takimi preferencjami, jak grupa krwi, kolor włosów czy oczu. Mogą też obejrzeć ich zdjęcia z dzieciństwa, dzięki czemu zyskają pogląd, jak mniej więcej będzie wyglądało ich dziecko.
Przygotowania do adopcji zarodka
Kiedy para zdecyduje się na komórkę jajową od konkretnej dawczyni, przyszła mama jest przygotowywana do zabiegu transferu zarodka. W tym celu przyjmuje niskie dawki leków hormonalnych, których zadaniem jest późniejsze umożliwienie zagnieżdżenia zarodka w macicy. W tym czasie komórka jajowa, pochodząca od dawczyni, jest w procesie in vitro poddawana zapłodnieniu. Męski materiał rozrodczy może pochodzić od męża lub partnera przyszłej mamy, ale też od anonimowego dawcy. Najczęściej jednak, jeśli bezpłodność leży po stronie partnerki, a mężczyzna jest w pełni płodny, to jego nasienie służy do zapłodnienia. Dzięki temu mające się narodzić dziecko będzie choć w połowie spokrewnione z rodzicami.
Statystycznie optymistycznie
Zapłodniony in vitro zarodek jest następnie umieszczany w macicy dawczyni. Na tym najważniejszy etap procesu się kończy. Później pozostaje jedynie czekać, a po kilku dniach sprawdzić, czy pacjentka zaszła w ciążę. Jakie są szanse? Statystycznie bardzo duże. W dobrych, renomowanych klinikach leczenia niepłodności skuteczność adopcji prenatalnej przekracza 60 procent. Oznacza to, że 6 na 10 pacjentek poddanych zabiegowi zachodzi w ciążę już podczas pierwszej przeprowadzonej próby. Jeżeli weźmiemy pod uwagę, że ta forma leczenia niepłodności stale się rozwija i jest udoskonalana, można liczyć na to, że w niedalekiej przyszłości statystyki te będą jeszcze bardziej optymistyczne.
